Als ik mijzelf zo door het leven gadesla speelt voor mij altijd de vraag: “Wat beweegt jou, wat beweegt mij” en “hoe maken we daar ruimte voor”. Waarbij ik al jong merkte dat we als mensen vooral reageren op wat we de ander (niet) zien doen. Onbewust en onbedoeld voorbijgaand aan wat ons écht beweegt.
Dit bracht mij intuïtief tot de keuze voor het agogische beroepsveld. Op mijn 19e begon ik aan mijn loopbaan als HBO-begeleider in wat nu Altrecht GGZ heet. Wat ik hier bij te dragen had kon ik toen nog niet vermoeden. Vanuit de allerbeste bedoelingen reageerden mijn collega’s professioneel en liefdevol op wat de bewoners deden of niet konden doen. Terwijl ik al snel merkte dat de vraag “wat beweegt jou” niet meer werd gesteld. Niet aan de bewoners, en niet aan de collega’s.
Aarzelend begon ik om vanuit mijn andere insteek te werken waarbij ik merkte dat dit impact had. Impact op bewoners en op collega’s. Het riep tegelijkertijd ook onbegrip en weerstand op. Ik besefte mij dat ik niet alleen in de dagelijkse zorgpraktijk iets kon betekenen. Maar ook in het ontwikkelen en vormgeven van nieuwe zorgpraktijken.
Dit bracht mij in rollen als teamcoach, praktijkbegeleider, zorgontwikkelaar en veranderbegeleider. De eerste jaren vanuit het gedachtengoed van de rehabilitatie- en herstelbeweging. Daarbij heb ik ook nieuwe handvatten en werkmethoden ontwikkeld en werd ik actief in landelijke netwerken. Door de jaren heen heb ik samen met vele zorgprofessionals, cliënten en hun naastbetrokkenen een bijdrage kunnen leveren aan een menswaardig bestaan. Mét en ondanks onderliggende symptomen en beperkingen waarmee zij vaak blijvend te maken hebben.
Een nieuwe uitdaging deed zich voor toen ik samen met mijn toenmalige directeur (Rob de Jong) de uitdaging aanging om deze beweging ook tot stand te brengen met de teams en de cliënten van de klinieken voor langdurende behandeling. Ook de collega’s op deze afdelingen deden hun werk met hart en ziel en met al hun vakmanschap. Zij zouden dolgraag anders willen en diverse audits hadden ook aangegeven dat het anders moest. Maar hoe dan!
Met alle kennis, inzichten en ervaring waarover de teams, Rob en ikzelf op dat moment beschikten, kwamen we toch niet verder. Totdat ik mij besefte dat wij misschien iets konden met recente inzichten die ik had opgedaan in gesprekken met Hans van Wouwe en Dick van de Weerd van ASVZ. Met hun aanpak “Triple-C” werken zij volledig van uit het perspectief: wat beweegt de ander, en wat beweegt mij als zorgprofessional. Hoe sluit dat aan en waarin heeft de professional dan wát te doen.
Hiermee konden wij met de teams in deze complexe vorm van zorg enorme stappen zetten op weg naar menswaardige zorg en een betekenisvolle invulling van het dagelijks leven van cliënten waarvoor dat allerminst vanzelfsprekend was. Door dit inzicht toe te voegen aan onze bestaande kennis en ervaring hebben wij Triple-C eerst ontwikkeld naar een vorm die voor de GGZ bruikbaar was. Doorontwikkeld bij RIBW K/AM naar een vorm die gebruikt kan worden in de maatschappelijke en ambulante zorg; Vitaal Verder. De inzichten die wij in deze reis hebben opgedaan, zijn nu verwerkt in Triple Zeven.
En de reis gaat verder. Om mij zelf en anderen te bekwamen in de kunst en kunde van ontknopen. Een reis waarin ik nog iedere dag zelf leer patronen nog sneller en beter te doorgronden. Een pad wat ik volhardend ga en dat me steeds opnieuw inzicht, wijsheid en voldoening brengt.